Θα είμαι μαζί σας, αλλά από την άλλη πλευρά…

Όπως διαφαίνεται, μέχρι τούτη την ώρα, η κυβέρνηση και οι Ευρωπαίοι εταίροι μας δε θα προχωρήσουν σε κάποια συμφωνία της «τελευταίας στιγμής», ώστε να αποφευχθεί και η τυπική χρεωκοπία της χώρας μας και, το χειρότερο, η οικονομική απομόνωση αυτής (έστω και προσωρινή, όπως επιμένουν κάποιοι κυβερνητικοί πολιτικοί μας).

Η πρόταση διετούς συμφωνίας που υπεβλήθη στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Σταθερότητας (ESM), χωρίς τη συμμετοχή του ΔΝΤ, είναι -μάλλον- προσχηματική, με στόχο την ενίσχυση της παρορμητικής συμπεριφοράς (εάν όχι παροξυσμού) εναντίον των «στυγνών δανειστών» και, κατ’ επέκταση, την ψήφο στο «ΟΧΙ». Υπολείπονται, πάντως, κάποιες ώρες ακόμη για να ελπίζουμε ότι θα επικρατήσει ο ορθολογισμός και θα συμβεί κάτι θετικό…

Δυστυχώς, η επιλογή, ο χρόνος, ο τρόπος και η στοχοθεσία της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, αλλά κι αυτό καθαυτό το τιθέμενο ερώτημα, όπως de facto διαμορφώνεται εντός και εκτός της Ελλάδας, επανέφεραν στην ελληνική κοινωνία σοβαρές διχαστικές τάσεις και εντάσεις, θυμίζοντάς μας καταστάσεις που «ματώσαμε», επί δεκαετίες, για να αμβλυνθούν και να εξαλειφθούν στις σημερινές νέες γενιές. Όπως είπε σήμερα ο Διονύσης Σαββόπουλος «Δεν φοβάμαι τη δραχμή. Δεν φοβάμαι το ευρώ που σαφώς το προτιμώ. Φοβάμαι μόνο τον διχασμό που τρέχει στο αίμα μας από τον καιρό του Θουκυδίδη ως τις μέρες μας»…

Η παρατηρούμενη διατάραξη της εθνικής ενότητας και της κοινωνικής συνοχής, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να συμβεί στη χώρα μας, στη νέα αυτή υπερκρίσιμη περίοδο που διερχόμεθα. Και τούτο διότι, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, η Ελλάδα για να σταθεί και να ανακάμψει απαιτεί συλλογική, πανεθνική προσπάθεια.

Εάν εξαιρεθούν οι δολίως κερδοφορούντες από την οικονομική κρίση της χώρας μας (ημεδαποί και αλλοδαποί), όλοι εμείς οι υπόλοιποι, άλλοι λιγότερο άλλοι περισσότερο, έχουμε πληγεί από την απαράδεκτη, ανεπιτυχή και, εκ του αποτελέσματος, καταστροφική πολιτική της συνεχούς λιτότητας και στείρας δημοσιονομικής προσαρμογής. Είναι σαφές, και πρέπει να γίνει κατανοητό απ’ όλους μας, ότι ουδείς Έλληνας επιθυμεί τη λήψη περαιτέρω μέτρων λιτότητας, φορολόγησης και, εν γένει, εισοδηματικής μείωσης. Ούτε αυτοί της χθεσινής συγκέντρωσης του «ΟΧΙ», ούτε αυτοί της σημερινής συγκέντρωσης του «ΝΑΙ»!!!

Από την άλλη πλευρά όμως, ανεξαρτήτως του βαθμού συνευθύνης, πρέπει όλοι μας να παραδεχθούμε ότι έχουμε πληγεί και από την αδυναμία ή/και την έμμονη άρνησή μας να αλλάξουμε, επιτέλους, σελίδα και να προβούμε σε πραγματικές μεταρρυθμίσεις και σε ουσιαστικές τομές σε όλα τα επίπεδα και σε όλους τους τομείς του κράτους, της οικονομίας, της κοινωνίας, της ατομικής συμπεριφοράς. Η έλλειψη, δε, μεταρρυθμίσεων (ή/και η πλημμελής εφαρμογή όσων έχουν θεσπιστεί) είχε και έχει πολύ μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που οδηγήθηκε η χώρα μας.

Η χώρα μας θέλει, ούτως ή άλλως, εντός ή εκτός Ευρώπης, πολύ δουλειά. Δουλειά συλλογική, πολυεπίπεδη. Εάν δεν κάνουμε οι πλείστοι Έλληνες αυτοκριτική και δεν προσπαθήσουμε να αλλάξουμε νοοτροπία και συμπεριφορά, στοχοθετώντας τη δημιουργία του κράτους που ονειρευόμαστε να ζήσουν τα παιδιά μας, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα στον τόπο μας. Καμία έξωθεν βοήθεια δε θα μας βοηθήσει. Η κρίση είναι πρωτίστως πολιτισμική, κρίση αξιών, κρίση προτύπων, κρίση ΚΟΥΛΤΟΥΡΑΣ, και όχι οικονομική. Και είναι δική μας κρίση. Μην ψάχνουμε αλλού τις ευθύνες…

Δεν ευθύνονται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για το γεγονός ότι από το 1981 μέχρι σήμερα, έχουν χορηγήσει στη χώρα μας εκατοντάδες δις ευρώ, προκειμένου να «συγκλίνουμε» με τις κεντρικές χώρες της Ευρώπης, αλλά εμείς (αντί συγκλίσεως) οδηγηθήκαμε στην πτώχευση. Δεν ευθύνονται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας που μας χρηματοδοτούν από το 1994 για να καταρτίσουμε εθνικό κτηματολόγιο, και εμείς μέχρι σήμερα δεν το έχουμε ολοκληρώσει. Δεν ευθύνονται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για τις παχυλές αγροτικές επιδοτήσεις, τις οποίες λαμβάναμε με βρεγμένα βαμβάκια, και αντί να αναπτύξουμε έναν σύγχρονο, αποδοτικό και ανταγωνιστικό αγροτικό τομέα, «επενδύαμε» στο χρηματιστήριο. Δεν ευθύνονται οι Ευρωπαίοι εταίροι μας για το πλήθος των παθογενειών του δημόσιου τομέα, της υγείας, της εκπαίδευσης, ούτε -βεβαίως- για την άψογη φορολογική μας συμπεριφορά. Και πολλά άλλα γνωστά, δικά μας, αλλά μη παραδεκτά από τη συναισθηματική νοημοσύνη και συμπεριφορά της ελληνικής καταγωγής μας.

Η ανωτέρω πραγματικότητα, είτε το θέλουν κάποιοι είτε όχι, δε διαφοροποιείται από τις πολιτικές προσεγγίσεις και πεποιθήσεις εκάστου εξ ημών. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, το αδιαμφισβήτητο γεγονός του σύγχρονου ελλείμματος ηγεσίας, και όχι μόνο στην πολιτική.

Η συλλογική, εθνική προσπάθεια για την εξάλειψη των εσωτερικών παθογενειών μας και την ανάκτηση της χαμένης ταυτότητάς μας, είναι το μόνο πραγματικό μήνυμα αξιοπρέπειας, υπερηφάνειας, ελπίδας.

Υπάρχει, όμως, μία αναπόφευκτη επιλογή, η οποία ιστορικώς ακολουθεί την Ελλάδα, στην οποία πρέπει να καταλήξουμε, με σύνεση και σωφροσύνη, όλοι μας: πού ανήκει και πού θέλουμε να ανήκει η χώρα μας; Στην Ανατολή ή στη Δύση; (τα περί αυτονομίας μόνον ως φαμφαρολογία μπορούν να χαρακτηριστούν, εκτός εάν μιλάμε για παλιά μοντέλα Αλβανίας, κ.λπ.)

Προσωπικώς, πιστεύω ακράδαντα ότι «Ανήκομεν εις την Δύσην».

Στο πλαίσιο αυτό, με βάση τις σημερινές συνθήκες διεξαγωγής του δημοψηφίσματος και λαμβάνοντας υπόψη αφενός τις ρητές δηλώσεις όλων των Ευρωπαίων ηγετών (πραγματικών ή υποτιθέμενων φίλων ή/και εχθρικώς διακειμένων), αφετέρου ότι δεν δύναμαι να ψηφίσω «εκ του ασφαλούς», όπως πολλοί από τους σημερινούς διαπραγματευτές της «αριστεράς», οι οποίοι γνωρίζουν ότι δεν θα επηρεαστούν οικονομικώς την αποφράδα επόμενη ημέρα, πιστεύω ότι πρέπει να διασφαλίσουμε την παραμονή μας στην Ευρώπη.

Κι επειδή ως μηχανικός δεν μπορώ να αφήνω τίποτα στην τύχη του… φίλοι και συμπολίτες του «ΟΧΙ»: θα είμαι μαζί σας, αλλά από την άλλη πλευρά.

Και για την επόμενη μέρα του «ΝΑΙ» δανείζομαι μια φράση του κύριου άρθρου της σημερινής «Καθημερινής»: «Η Ελλάδα της δημιουργίας, της ανάπτυξης, του πολιτισμού έχει πολλά άφθαρτα, δυναμικά πρόσωπα και ήλθε η ώρα να παίξουν τον δικό τους ιστορικό ρόλο. Το χθες δεν μπορεί να είναι το αύριο.».

Ελλάδα, 30 Ιουνίου 2015

Κωνσταντίνος Καλέργης